8. Landgraaf - Vaals
Nou, dat was de zwaarste etappe tot nu toe, maar gelukkig de moeite waard.
's Morgens vroeg met de vouwfiets in de auto naar Vaals gereden en daar de auto geparkeerd. Ik was daar nog nooit geweest en het was er volkomen verlaten, terwijl er in normale tijden van alles te doen is zo te zien.
Ik moest dus met de fiets naar Landgraaf om daar te beginnen, en dat had ik even flink onderschat! Het was zo'n 24 km door het heuvelland, en ondanks de 7 versnellingen was het erg hard werken. Bergop was ik een paar keer flink buiten adem en ik was bekaf (en had flink zadelpijn) toen ik na 1,5 uur het bushokje, het vorige eindpunt, weer zag. Ik bedacht me dat het ook erg lang geleden is dat ik zo ver gefietst heb, laat staan met deze hoogteverschillen.
Omdat het reizen en fietsen langer had geduurd dan vooraf ingeschat liep ik pas om half 11. En omdat ik best ver ging maakte ik me lichte zorgen dat ik in het donker zou moeten eindigen. Nou goed, het is wat het is.
Omdat dit de eerste keer is dat ik de etappe een dag later beschrijf is het wat makkelijker om het te herbeleven.
De eerste kilometers weer over rustige weggetjes over licht heuvelachtig terrein met een paar kleine dorpjes. Daarna een industrieterrein met een plotselinge overgang naar een prachtig stukje natuur langs riviertje de Worm, aan de Duitse kant van de grens.
Ik kom in Kerkrade waar een weg doorheen loopt die best bijzonder is:
Ik bedacht pas op het einde van de straat (Nieuwstraat/NeuStrasse) om een foto te maken maar het hele stuk is zo'n 2 kilometer, de huizen aan de rechterkant zijn Nederland, die aan de Linkerkant Duitsland. Er staat een mooi artikel op Wikipedia over het ontstaan van dit stukje grens en de perikelen die het heeft teweeggebracht in de loop der tijden.
Daarna weer een mooi stukje heuvelland maar dan gaat het een beetje mis. Ik loop een pad in waar weliswaar het bord doodlopende weg staat maar dat is wel vaker het geval en dan is er altijd alsnog een doorgang/paadje wat de schrijvers van het boekje hebben gevonden, maar dit keer niet. Er is een groepje mensen aan het werk en zij zeggen dat ik zeker niet verder kan aan het einde van het pad. Het loopt dit keer echt dood. Ik neem de gok dus niet en loop terug waardoor ik een nieuw stukje route moet bedenken. Ik zie dat waar ik uiteindelijk ga lopen zelfs dichterbij de grens is dan de route die niet klopte, en achteraf weet ik waarom.
Het boekje spreekt van een enorm bedrijventerrein dat ten tijde van het schrijven aangelegd werd, maar ook over sluipweggetjes en douanemensen die een oogje dichtknijpen. Én omdat ik dit verkeerd geïnterpreteerd heb heb ik een rotonde in een N-weg voor 'wandelbaar' aangezien, en zo mijn route uitgezet. Probleem verklaard en opgelost.
Verder door Bocholtz en weer het heuvelland in, het mooiste stuk van vandaag. Heel in de verte zie ik de Wilhelminatoren (mijn eindpunt) en ik moet lachen dat deze op hoogste punt van het land staat terwijl de Vaalserberg nauwelijks als heuvel te herkennen is op een paar kilometer afstand. (rode pijltje)
Ook blijkt dat de Limburgers op vrijwel alle kruisingen een Christus- of Mariabeeld hebben geplaatst. Het kijkt best mooi, en in elk geval karakteristiek.
Inmiddels ben ik al best moe. Wellicht is de zware fietstocht hiervan de hoofdoorzaak want de heuvels stellen om te wandelen niet al te veel voor (met de Tour Mont Blanc als vergelijk!).
Maar er komt nog wat. Eerst moet ik bergaf over een pad dat een soort uitholling is en wat een enkeldiepe modderstroom blijkt te zijn. Ik heb geen mogelijkheid om naast het pad te lopen dus het is een zeer vermoeiende glij- en slipafdaling van ongeveer 2 kilometer. Daarna weer heuvelop waar ik even met een dame op leeftijd (70+) oploop en haar in mijn beste Duits prijs om haar prestatie. Ze liep een kilometer of 4 wat zelfs met haar wandelstokken zeer vermoeiend moet zijn.
Wel heb ik hierdoor een afslag gemist maar ik kan gelukkig een paar honderd meter afdalen door een weiland om weer op het goede pad uit te komen.
Uiteindelijk een lange lelijke weg zonder fietspad van het dorp Lemiers naar Vaals, en het begint al wat te schemeren dus het is goed opletten.
Dan het toetje van de dag. Vanuit Vaals de beklimming naar het drielandenpunt. De zon is net ondergegaan dus in het halfduister en inmiddels erg moe is hier niet zoveel aan, maar omdat het einde in zicht is maakt het niet uit.
Ik besef dat de laatste grenspalen op weg naar het drielandenpunt voorlopig de laatste Duitse zijn. Wanneer ik de volgende zal zien (na Delfzijl/de Dollard) lijkt me nu nog heel ver weg.
Ik finish bij het drielandenpunt. Het stelt niets voor maar feitelijk vind ik het zo sober mooier dan dat er een kermis van gemaakt zou zijn.
De foto is naar waarheid in het donker gemaakt, en mijn app noteert 39 kilometers. Uitgeput maar voldaan haal ik de fiets op in Landgraaf en rijd naar huis.
Totaal inclusief vandaag:
De dag daarna: ik heb ouderwets de klok rond geslapen en doe (met fikse spierpijn) de administratie van mijn etappe; de route vastleggen, de GPX bijwerken en dit schrijven. Ook heb ik een kaart van het land geprint waar ik met gekleurde spelden mijn etappes in bijhoud. Ik zie dat ik inmiddels 230 km heb afgelegd dus de eerste 10% van mijn rondje zitten er ruim op! Ik vind het nog steeds erg leuk en Vaals was een soort eerste ijkpunt. De volgende zijn zo'n beetje:
- Thorn (vanwege Mariekes familie aldaar)
- Cadzand
- Hoek van Holland
- Den Helder
- de afsluitdijk
- Eemshaven
Belgische grens, here I come!
Reacties
Een reactie posten