Wat komt er na de zwaarste etappe, de mooiste etappe natuurlijk!
Gisteren met Marieke een prachtig vervolg op de zware etappe van de vorige keer gelopen, en wel van Vaals naar Schilberg.
We moesten wel even goed nadenken of we wel zouden gaan, het gebied rondom Vaals is de enige plek in Nederland waar sneeuw ligt, en daarom wordt vanwege corona en de verwachte drukte het ten zeerste afgeraden om naar de Vaalserberg te komen, vooral met de auto en nog meer vooral naar het drielandenpunt. Maar omdat we vroeg zijn, én zonder auto, én direct weer weglopen bij het drielandenpunt besluiten we dat het verantwoord is, en gelukkig maar blijkt achteraf.
We gaan met de auto naar het voorgenomen eindpunt in het dorpje Mheer en nemen de bus naar Vaals. Vanaf de bushalte lopen we de berg op en we zien dat er inderdaad al best veel verkeer omhoog gaat. Bij het drielandenpunt is het nog niet erg druk en we beginnen de wandeling.
Een paar honderd meter na de start is alle drukte weg en volgen we het pad langs de Belgische grens door het bos. Sinds de sneeuw gevallen is heeft het niet meer gedooid dus de sneeuw is blijven liggen op de takken, heel erg mooi. Ook is het een beetje mistig (wat de hele dag zal blijven) en het feit dat sneeuw alle geluiden dempt zorgt samen met de mist voor een schitterende stilte, echt sprookjesachtig.
Ik heb niet de tekst in het boekje gelezen over dit stuk van de route dus ik weet niet wat ik kan verwachten vandaag. Eigenlijk bevalt me dat beter dan wanneer ik het wel weet merk ik, leuk om verrast te worden, al besef ik dat dat ook een keer erg tegen kan vallen.
We zien de eerste Belgische grenspaal.Deze zijn veel sierlijker dan de Duitse, al vind ik die (de Duitse) op hun eigen manier ook mooi. Deze grenspaal is nummer 4, de eerste drie stonden waarschijnlijk uit het zicht in het bos.
Het is een flink stuk door dit bos (6 km+), en als we het verlaten lopen we door smalle weggetjes door het witte Limburgse heuvelland, met hier en daar een mooie boerderij en zelfs een koebeest dat zijn best doet een kersttafereel in januari voor te stellen, wat hem heel aardig lukt! (bedenk zelf de kribbe):
We lopen door een paar Belgische dorpjes (Kuttingen haha) en zien een grenspaal waarvan later blijkt dat die op het meest zuidelijke puntje van Nederland staat. Dit staat er niet bij vermeld, althans dat merken we niet op. Ik herinner me dat ik laatst langs het meest westelijke punt van Duitsland liep, dat stond daar prominent aangegeven, heel belangrijk natuurlijk ook!
Een paar honderd meter verder passeerden we kasteel Beusdael, een prachtig plaatje en zeker in dit sneeuwlandschap.
Wat verder gaan we weer het bos in maar dit keer is erg een groot verschil, de paden zijn een absolute modderzooi. Het is een geslip en geglij en ik prijs de dag dat ik deze waterdichte schoenen heb gekocht. Her en der hebben mensen zelfs een nieuw paadje gecreëerd om de diepste plassen te ontwijken.
Het is niet zo erg allemaal maar je merkt toch dat zo lopen vermoeiender is dan op een 'normaal' pad.
Als we het bos uitlopen komen we al snel bij herberg 'de Smockelaer' waar we even kunnen rusten. Dat wil zeggen: we kopen warme choco en een stuk appelvlaai en mogen nergens gaan zitten vanwege de coronabeperkingen. Ook zijn er boa's dus de uitbater is strikt in de regels. We lopen dus vrijwel direct verder, al was de versnapering erg welkom.
Vanuit het dorp Slenaken moeten we een langzaam stijgend pad volgen totdat we bij een 80km weg aankomen, deze drukke weg is zonder fietspaden dus hier is het erg opletten. Het zicht is nog steeds beperkt en we hebben geen reflecterende items meegenomen dus dit is het minst leuke stukje van de dag.
Omdat we nog zo'n 1,5 uur tot het eindpunt voor de boeg hebben en het niet meer heel lang duurt voor de zon ondergaat overleggen we wat het beste is. We besluiten om naar de dichtstbijzijnde bushalte te lopen en vanaf daar de bus te nemen naar de auto, maar als we daar arriveren blijkt dat de bus pas over een uur komt. De bushalte heeft geen bushokje en is dus koud, en, zo blijkt na het raadplegen van Maps, het is maar 30 minuten lopen naar de auto. Dat kan nog wel voor het te donker wordt en aldus besluiten we om deze prachtige wandeling buiten de route om naar de auto te vervolgen, en keren moe maar heel voldaan terug naar huis.
De (grens)route was 22,5 kilometer, samen met de beklimming van de Vaalserberg (2,5 km) en het stuk van de grens naar de auto (4 km) hebben we zo'n 29 kilometer gelopen. Een schitterende dag met z'n tweeën.
Totale route inclusief vandaag:
Reacties
Een reactie posten