15. Stramproy - Budel


De Maas ligt inmiddels een aantal kilometers achter me. Voorlopig loopt de route min of meer westwaarts richting de provincie Zeeland, zij het met een flink grillig verloop hier en daar.

Het was wederom fantastisch wandelweer, graadje of 9 met zonnetje, en omdat station Weert vanaf zowel het begin- als eindpunt goed te bereiken is heb ik hier de auto geparkeerd en de bus naar Stramproy genomen. 

Ook nu weer zijn de omgeving en de route erg mooi. Hoofdzakelijk onverharde wegen en paden met hier en daar een stuk door het bos, en vele kilometers langs stromende beken en kanalen, maar ook een paar flinke stukken strak rechtdoor, wat nog steeds een favoriet is. 

Omdat ik een aanpassing heb gemaakt in mijn GPX bestanden zie ik nu ook de grenspalen in de app, dat draagt ook weer bij aan de grensbeleving, want omdat ik nu weet waar ze staan (ook al liggen ze niet op mijn pad) kan ik de meeste toch even zien.

Ik steek vandaag vele malen (15 geloof ik) de grens over maar dat zou me niet zijn opgevallen als ik de kaart niet op mijn telefoon had gehad, want op de meeste plekken is hier niets van te zien.

Op een Belgisch deel langs een snelstromende beek staan veel bomen die onmiskenbare sporen dragen van knagende bevers, al krijg ik de beesten in kwestie ook vandaag niet te zien.

Een stuk verder vind ik ook een beverdam waarvan ik vermoed dat het bosbeheer er een stuk van heeft verwijderd om het water in het achterland niet te hoog te laten worden, al is dat mijn eigen theorie, misschien bouwen bevers wel vaker halve dammen.


Na natuurpark Vosseven is het een kilometertje glibberen op een zeer modderig pad met diepe kuilen.

Daarna volgt een prachtig lang stuk door natuurgebied Kettingdijk, dit bestaat onder andere uit een groot stuk 'nat loofbos' wat wij dicht bij huis niet kennen maar het ziet er een beetje uit als een mangrovebos. 

Halverwege dit pad kom ik het volgende verkeersbord tegen.  En weer blijkt het nut van een lange wandeling waarbij je niet aan iets belangrijks hoeft te denken: ik heb nog lang lol gehad (en een aantal appjes verstuurd) vanwege de tekst op het bord. Pas op voor de wat?? 😀


Ik loop tegen de Zuid-Willemsvaart waar weer een monument staat vanwege de 'dodendraad' uit WO 1. Ik lees de tekst over een gruwelijk ongeluk dat hier heeft plaatsgevonden waarbij een man werd geëlektrocuteerd en een vrouw en 5 kinderen achterliet. Plotseling krijg ik kippenvel: het was me al opgevallen dat er lange rijen witte krokussen in de berm bloeien maar ik had er niets achter gezocht. Nu blijkt dat een paar jaar geleden schoolkinderen over vrijwel de gehele lengte van dit traject, zo'n 330 kilometer, witte krokussen hebben gepoot vanwege het 100-jarige geschiedenis van de versperring. Ik zal dus deze en volgende etappes steeds dit bloemenlint zien, wat een prachtig initiatief!
Ook verbaast het me weer dat ik nog nooit van dit fenomeen gehoord heb en ik heb er inmiddels diverse artikelen over gelezen.

Omdat de eerstvolgende brug over het kanaal zich een paar kilometer verder bevindt moet ik een geplande omweg maken die voor de helft bestaat uit een mooie weg langs het kanaal tot de ophaalbrug van Lozen, en de andere helft uit het fietspad langs de N76 naar Hamont, waar een ongelofelijke hoeveelheid zooi in de berm ligt, zeer ergerlijk maar ik heb geen zin om het mijn dag te laten bederven.


In Hamont volg ik een paar straten door een buitenwijk waar zo te zien Nederlanders met te veel geld zijn neergestreken. Smakeloze villa's met protserige ornamenten maar verder een keurig bijgehouden en rustig wijkje.

Voor de laatste keer steek ik de grens over, bij grenspaal 171, en pas gisteravond toen ik deze etappe nog een  beetje aan het herbeleven was op Maps, realiseerde ik me dat ik voor het eerst op deze reis, na 420 km, in Brabant was beland! 

Het laatste stukje naar Budel is over de zoveelste 'Grensweg' en vanuit Budel neem ik de bus terug naar Weert en vanuit daar de auto terug naar Cuijk. Het was weer een heerlijke wandeldag, bijna 26 km.

Totale route inclusief vandaag:




Reacties