23. Putte - Kruiningen

Relive filmpje van deze etappe

Ik was van plan om niet meer in 1 dag een etappe 'thuis/lopen/thuis' te doen vanwege de reistijd. Maar het verliep (natuurlijk) anders dan gepland. Het idee was om in Putte te overnachten om vanaf daar op tijd de lange etappe naar Kruiningen te starten. Maar in heel Putte is geen overnachtingsmogelijkheid te vinden. Geen hotel, geen B&B en zelfs geen 'vrienden op de fiets' adres! Ook de vouwfiets-optie heb ik deze keer niet gekozen omdat ik 40 km fietsen vooralsnog te ver vind. Uiteindelijk presenteerde de oplossing zichzelf: vriend Aat biedt aan om mij vroeg in de ochtend weg te brengen, en vanaf het eindpunt Kruiningen gaat wel een trein terug weet ik. Uiteindelijk is Aat verhinderd dus om 6 uur in de ochtend word ik opgehaald door Hanneke die mij naar Putte brengt. Lekker 2 uur kletsen en daardoor een afslag missen, prima zo!

Ik start mijn wandeling en vraag me af hoe de dag me zal vergaan, want voor het eerst heb ik iets van een blessure (de grote spier over mijn bil die al een paar weken zeurt). Ook belooft het zo'n 26 graden te worden dus het zou ietwat zwaar kunnen worden.

Op het eerste stuk passeer ik opvallend veel grenspalen, maar ik besef dat ik ze voorlopig zal moeten missen vanwege de enorme omweg die ik moet maken om de Westerschelde over te kunnen steken.

Ik loop een paar kilometer door en langs een bos, en dan volgt een lang recht stuk zandpad tussen landbouwpercelen door tot aan een verkeersknooppunt. Hier moet ik met een flinke lus omheen waarna een fietspad volgt langs het indrukwekkende en ook wel intimiderende terrein van het bedrijf BASF. Een enorm complex van buizen, ketels, schoorstenen, treinen en alles wat daarbij hoort, met op de achtergrond de koeltorens van de kerncentrale van Doel (België), kortom de ideale omgeving voor een ochtendwandeling. 😀

Aan het einde van deze weg loop ik een paadje in richting Westerschelde, er hoort een grenspaal te staan maar die is waarschijnlijk verscholen in de struiken want ik zie hem niet. Ik weet echter dat ik op dit punt niet alleen de grens met Nederland weer passeer maar ook dat ik hier de Provincie Zeeland betreed en derhalve Brabant achter me laat. De 3de provincie van de 11 op mijn tocht!

Dan volgt een onwerkelijke verandering: na vele vele kilometers boerenland, onverharde paden en bossen in Brabant sta ik plotseling aan de oever van de Westerschelde. De overgang is zo abrupt dat ik er een poosje beduusd van ben. Alsof ik door een glazen deur een nieuwe wereld ben binnengegaan. Want plotseling zie ik enorme schepen in plaats van schapen, ik hoor meeuwen en strandvogels in plaats van mussen en mezen, en kan ik enorm ver weg kijken. Dit moment zal ik niet snel vergeten.

Bovendien is het een grappig gegeven dat de grens die ik volg hier recht het water oversteekt. Maar een brug of veerpont is nergens te bekennen waardoor ik genoodzaakt ben een kilometertje of 50 om te lopen. Vandaag naar Kruiningen en de volgende keer vanaf Perkpolder weer terug naar de overkant waar ik nu naar sta te kijken.

De rest van de route is feitelijk één lang langzaam slingerend pad met hier en daar een onderbreking vanwege grazende schapen of een afgesloten stukje met onduidelijke oorzaak.

Het pad volgt zo'n beetje de dijk op de helft van het talud. Het is inmiddels best warm maar ik loop goed en de angst voor een blessure blijkt vooralsnog ongegrond. In het dorp Bath hoop ik koffie te kunnen drinken maar er is geen enkele horeca te zien (gemiste kans Bath!) dus ik loop 1,5 uur verder tot de volgende kans, het dorp Waarde. Hier huist fietscafé 'Het Spulletje' en ik heb de uitbaatster gisteren beloofd dat ik ze zou eren. Ik krijg namelijk een lekkere kop koffie, een groot stuk heerlijke frambozenbavarois en een literfles ijskoude Spa Blauw voor het totaalbedrag van €3,00! Ik vraag haar of ze niet iets vergeten is aan te slaan maar: "Nee hoor, dat zijn de prijzen hier". Hulde.

Vlak voor Waarde nog een mooi momentje. Een jochie op een step wijkt niet van zijn pad als hij mij tegenkomt. Ik moet daardoor voor hem uitwijken. Hij stopt en spreekt me vermanend toe: "Meneer u loopt aan de verkeerde kant van de weg!". Ik leg hem de regels uit (voetgangers mogen kiezen, maar aanbevolen wordt om links te lopen om tegemoetkomend verkeer beter te kunnen inschatten) en daar denkt hij even over na. "Maar dat heb ik niet zo geleerd op school!" zegt hij in lichtelijke verwarring. Ik verwijs hem naar de juf van dienst en loop glimlachend verder.

Het laatste uur is er een flinke bries opgestoken. Daar ben ik blij mee want het is erg warm en de vermoeidheid slaat flink toe. De laatste 4 km of zo kijk ik vaker dan normaal op mijn schermpje om te zien hoe ver het nog is, een teken dat het mooi is geweest. Maar goed, ik bereik uiteindelijk na 41 kilometer het eindpunt (de sluis van Kruiningen) en loop als een oude man de 2 resterende kilometer naar het station. Al met al lijkt het erop dat mijn blessure niet doorzet, gelukkig maar.

De treinreis terug gaat voortvarend en na 2,5 uur (13 uur totaal) ben ik weer in Cuijk.

 
Wederom neem ik me voor om een overnachting te boeken als ik weer op pad ga. Of en hoe dat lukt is nog de vraag, feit is dat in Kruiningen wél mogelijkheden zijn! 

Totale route inclusief vandaag: