35. Haringvliet - Rozenburg

Relive filmpje van deze etappe

Omdat ik sinds het begin van dit jaar niet meer op vrijdag werk kan ik de hele dag besteden aan mijn tocht. En dan is het niet meer zo'n probleem dat het een lange (reis)dag is, want als ik thuiskom moet het weekend nog steeds beginnen!

Dus, vrijdagochtend de allereerste trein (05:38) gepakt om naar Z-Holland af te reizen. Toen ik naar het station liep hoorde ik voor het eerst dit jaar de vogeltjes fluiten, altijd een mooi moment. Ik kon me herinneren dat ik dat vorig jaar ook heb geschreven en dat bleek inderdaad zo te zijn, toen was het één week later.

Ik mis onderweg een trein, maar met 3 treinen, een metro en een bus kan dat gebeuren. Ik arriveer net voor half 10 bij mijn startpunt en begin mijn wandeling. 

Het is vrij koud (5 graden) en het waait erg hard. Ik vrees even dat ik het koud zal krijgen met slechts een thermoshirt en een wandeljack maar dat blijkt niet zo te zijn. Binnen een paar minuten heb ik het warm en ik blijf de hele wandeling op temperatuur.

Als eerste wandel ik over de Haringvlietsluizen, ook weer een indrukkend staaltje Hollandsche techniek. Hier stroomt het water van de Maas de Noordzee in. Ik krijg de deuren niet mooi op de foto maar plaats hem toch:

Na de sluizen mag ik weer het strand op. Het waait windkracht 5 recht in mijn gezicht en dat is heerlijk. Wel moet ik mijn onafscheidelijke pet even opbergen anders raak ik die gegarandeerd kwijt.

Ik heb het nodig om even flink tegen de wind in te beuken. Wandelen versterkt mijn humeur weet ik, en omdat ik vrijwel altijd vrolijk ben tijdens deze tocht wordt ik onderweg dus alleen maar nog blijer. 

Nu ben ik de laatste dagen boos geweest om een paar dingen (komt goed), en ik merk dat dat gevoel dan dus ook erger wordt. Dus loop ik de eerste uren te malen in plaats van echt te genieten. Maar tegen de wind in lopen (en schreeuwen) werkt zeer therapeutisch en langzaam kom ik in mijn vertrouwde ritme. 

Een strandpaal nodigt zichzelf uit voor een foto en er staat een volleybalnet precies op de vloedlijn, leuk.

Als ik aan het einde van het lange rechte stuk strand min of meer de bocht omga zie ik een totaal andere kant van de Nederlandse waterbouwkunde, namelijk de Maasvlakte. De hele horizon wordt in beslag genomen door schoorstenen, muren van containers, treinen, enorme silo's en kranen. Onwerkelijk.

Eigenlijk zou ik dwars over de 2de Maasvlakte moeten lopen om vanaf daar het veer naar Hoek van Holland te nemen, maar toen ik een paar dagen geleden deze dag aan het voorbereiden was zag ik tot mijn schrik (maar gelukkig op tijd) dat dit veer sinds 1 januari niet meer vaart. Jammer, ik had me verheugd om langs de enorme containerschepen en tankers te wandelen. Aan de andere kant volg ik nu de originele route van het boekje en dat voelt ook vertrouwd. Dat dit een eind om is is geen enkel bezwaar.

Ik steek de 'Brielse gatdam' over en loop tegen de A15 aan. Ik kan kiezen om langs de snelweg te lopen of over het fietspad langs het Oostvoornse meer. Ik kies ervoor om een stukje over de weg te lopen die parallel loopt aan de snelweg. Dit om me te verwonderen over de onafgebroken rij treinen en  vrachtwagens met op de achtergrond de intimiderende industrie van de Europoort.

Het tweede gedeelte van dit stuk loop ik wel over het fietspad, het laatste rustige stukje vandaag.

Na de brug is het nog 12 kilometer pal naast de A15 naar Rozenburg. Links de zeer drukke snelweg met enorm veel zooi in de berm, rechts het kalme Hartelkanaal als contrast. Dit stuk zou normaal niet in een mooie wandeling passen maar voor mij hoort het er helemaal bij. Ik wist wat me te wachten stond.

Ik word nog gewaarschuwd voor iets gevaarlijks maar het monster heeft me gelukkig met rust gelaten:

😏

Uiteindelijk wandel ik over de Calandbrug, de entree naar Rozenburg. Ik wist van het bestaan van dit dorp maar de ligging is ongelofelijk. Het ligt helemaal en totaal ingeklemd tussen de zware industrie. Aan alle kanten zien de mensen die hier wonen schoorstenen en zwartgeblakerde installaties, en overal ruikt het naar benzine. Ik vrees voor de gezondheid van de mensen hier maar daar zullen ze zich van bewust zijn. Gelukkig is er ook veel water en varen er schepen voor de afwisseling, maar voorlopig ga ik hier niet wonen. Achteraf leert Wikipedia me dat het dorp zelfs een voormalig eiland is, weer wat geleerd.

Ik sluit af met 32 kilometers in de benen en reis tevreden in 3,5 uur terug naar huis. Ik verheug me op de volgende etappe vanwege het feit dat dit qua route de vreemdste van de hele tocht tot zover gaat worden. Maar dat is voor later!