41. Wijk aan Zee - Petten aan Zee

Relive filmpje van deze etappe

Het schiet alweer op met het strand. Ik verwachtte maandenlang over de westkust te doen maar na 5 etappes komt Den Helder al in zicht (figuurlijk dan, want het ligt om een hoekje).

Ik heb voor donderdagavond een hotel in Wijk aan Zee geboekt zodat ik 's morgens op tijd kan starten. Omdat ik eerst een stukje terug moet naar de Noordpier van IJmuiden en dan weer terug naar Wijk aan Zee (jaja) is het best ver (40+) naar Petten, mijn beoogde eindpunt.

Echter, een dag eerder bedacht ik me dat als ik op tijd aan zee ben ik dat stuk ook in de avond al kan lopen.

Zo gezegd zo gedaan, dus na het inchecken in hotel Bellevue ben ik direct weer op pad gegaan om de eerste 8 km (2x4) te lopen. Ik loop langs de intimiderende hoogovens waar de laatste tijd veel over te doen is vanwege de uitstoot van diverse rotzooi en dat dat tegenwoordig niet meer geaccepteerd wordt zoals vroeger (toen iedereen in de buurt er werkte).

Maar toen! Voor de onthouders: in het verslag van etappe 12 (16 maanden geleden) vertel ik dat ik een muntje heb begraven in het strand om die te zijner tijd weer op te graven. Omdat ik exact weet waar het muntje ligt heb ik goede hoop het weer aan te treffen (om er zoals gezegd een ijsje van te kopen), maar als ik begin met graven zie ik al direct dat het niet gaat lukken. Dit is totaal ander zand dan toen. Het zit vol met (scherpe) schelpen wat destijds zeker niet het geval was. Na zo'n 10 minuten en 40 cm graven geef ik het op en druip af. Waarschijnlijk is het strand opgehoogd of het vernieuwt zichzelf in de tijd. Jammer, maar ik heb toch gelachen, al was het maar om mezelf.

Terug in het hotel eet ik de lekkerste saté ooit (!) in het restaurant, ik drink een paar biertjes en ga op tijd naar m'n mandje voor een prima nachtrust.

Ik sta om kwart voor 7 op en een half uurtje later ben ik op het strand om de route (een vrijwel rechte streep) naar Petten te lopen. Behalve ik is er helemaal niemand op het strand op dat tijdstip wat ik vreemd vind, ik zou toch verwachten dat er al honden uitgelaten worden rond die tijd. Maar goed. 

Het is nog wat fris en het waait vrij hard, maar voor het eerst sinds Hoek van Holland heb ik de wind schuin in de rug, nogal een verschil met de vele kilometers tegenwind!

Ook heb ik deze week gecheckt wanneer het ongeveer eb en vloed wordt ter plaatse. Leuk, want nu weet ik dat ik niets met die informatie kan doen 😅. Maar ik weet nu in ieder geval wel dat het water zich nog 3 uren zal terugtrekken om daarna weer mijn kant op te komen. Mijn logica zegt inmiddels dat alleen het uur (ongeveer) wanneer het precies vloed is er geen hard zand is om op te lopen, alle andere uren heeft het water tijdens het terugtrekken het zand hard gemaakt. Maar vandaag krijg ik geen vloed dus die zorgen heb ik niet. Alleen de eerste kilometers moet ik af en toe zoeken naar een harde strook zand, daarna loopt het zand de hele dag heerlijk.

Ik loop langs diverse badplaatsen die zich allemaal aandienen met de karakteristieke rij strandhuisjes. Omdat de kustlijn hier kaarsrecht is zie ik ze al van verre, en zo passeer ik Castricum, Egmond aan Zee, Bergen aan Zee en Camperduin. Ter hoogte van die plaatsen zijn wel wat mensen (en net zoveel honden) maar het is nergens druk en tussen de badplaatsen in is regelmatig de hele wereld van mij!:

In Egmond heb ik mijn Ingrid-momentje (koffie met appeltaart) maar ik moet deze delen met de hondsbrutale mussen aldaar, die zelfs niet terugdeinzen als ik met de menukaart naar ze sla. De ober van dienst zegt dat ze af en toe echt een plaag zijn maar ik vind het vooral grappig en laat ze de kruimeltjes van mijn bord eten.

hier met die taart!

Onderweg word ik weer vermaakt door groepjes kitesurfers en nu lukt één foto min of meer:

Na een poosje verder wandelen meen ik de contouren van den Helder te kunnen zien, maar achteraf gezien is dat gezichtsbedrog, het blijken later de palen van het 'Palendorp' te zijn.

Ik weet niet precies hoe ver ik moet (in km) dus als ik een groot gebouw op palen zie in de verte ga ik ervan uit dat dat mijn eindpunt is, maar als ik daar ben check ik mijn telefoon en zie dat ik nog bijna 5 kilometer verder moet. Niet heel erg maar het is altijd wat vreemd als waar je je op had ingesteld net iets anders blijkt te zijn. 

Ik ben inmiddels wel moe maar ik voel me verder prima dus de laatste kilometers loop ik zonder moeite uit.

Vlak voor Petten aan Zee staan de palen die ik voor den Helder had aangezien en ze blijken dus het 'Palendorp' te zijn. Hier stond eeuwen geleden het eerste dorp Petten maar het is door de zee verzwolgen. De palen stellen de contouren van een kerk en 10 huizen voor uit de tijd van toen, best mooi om te zien.

Ik bereik Petten aan Zee en sluit zeer tevreden mijn 41ste etappe af.

Ik zoek de dichtstbijzijnde bushalte en aldaar begint nog een mooi verhaal om de dag mee af te sluiten:

Bij de bushalte zit een mevrouw op leeftijd ook op de bus te wachten en we raken (vanzelfsprekend😊) aan de praat.

De nog zeer vieve mevrouw (83) moet ook met de bus mee en vertelt me alvast dat ik in Alkmaar op perron 5 moet zijn.

Ze vertelt me wetenswaardigheden over Petten en omgeving en we zetten ons gesprek voort als de bus is gearriveerd. Mevrouw vertelt me dat ze tot Arnhem dezelfde route heeft als ik dus we kunnen een paar uur vooruit! Het blijkt dat ik niet de enige in de wereld ben die graag praat, want gedurende de reis praat mevrouw net als ik van de hak op de tak over de vele dingen die tijdens het leven plaatsvinden. Ik vertel over mijn wandelavontuur en hoe dat mij in Petten heeft gebracht. Ik krijg van mevrouw te horen hoe ze in Petten is beland en haar leven aldaar. Ook vertelt ze over wijlen haar man, en als mijn leeftijd ter sprake komt vertelt ze het tragische wat haar onlangs is overkomen, het plotselinge verlies van haar zoon die maar een jaar ouder was dan ik nu. Vreselijk.

Omdat we een poosje moeten wachten op het perron trakteer ik op koffie en we zetten de reis voort met de trein. Dat heeft ook nog wat voeten in aarde want in Amsterdam wordt een zakkenroller aangetroffen waardoor de trein vertraging oploopt en zelfs ontruimd moet worden (de zakkenroller is gearresteerd!). We moeten met flinke vertraging verder in een andere trein maar daar is niets aan te doen en we accepteren het zonder morren. Al pratende vliegt de tijd, en omdat mevrouw geen smartphone heeft zoek ik ter plaatse haar kinderen op internet. Als ik de vermoedelijke foto van haar dochter laat zien is ze zeer blij verrast. Ik beloof dat ik haar dochter probeer te benaderen om haar de volgende zin te laten lezen:

Mevrouw Goettsch, nogmaals bedankt voor het fijne gesprek tijdens onze reis, het gaat u goed!

Tot zover!

De route inclusief vandaag: