50. Strandhuys Buren - Nes (Ameland)

Relive filmpje van deze etappe

Het leek zo makkelijk. Eén zware dag op Terschelling en daarna 2 relaxte dagen op Ameland. Maar helaas.

Ik mag namelijk nog een erg zware dag, de 50ste etappe nog wel, en dat komt voor een groot gedeelte vanwege mijn verkeerde inschatting vanwege de makkelijke donderdag. Want ik ben optimaal uitgerust, ik heb maar liefst 10 uren geslapen en arriveer zo fris als een hoentje aan de start. Ook wil nog vermelden dat ook nu het ontbijt erg goed was, en dat ook de andere gasten in het huis aan de ontbijttafel zaten, wat wederom een gezellig gesprek opleverde.

Maar goed, omdat gisteren het strand perfect liep, had ik verwacht dat dat nu ook weer vanzelfsprekend het geval zou zijn. Maar het duurt nog 2 uur tot het vloed is en die is blijkbaar hoger dan de vorige keer want wederom is het zand errug los en er is geen harde strook die fijn loop. Ook is het nog warmer dan op Terschelling dus het is een beetje hetzelfde scenario als woensdag, alleen bijna 10 km minder.

De start vandaag levert wel nog een leuk moment op, want na een paar honderd meter groet mij iemand en ik zie tot mijn verbazing de kerel die bij het gezelschap hoorde waarmee ik tijdens de overtocht zo'n leuk gesprek mee had. Grappig!

Los zand weer dus, het moet maar. Ik probeer zo voordelig de 11 km naar het oostelijkste strand te lopen. Ik probeer toch om soms van links naar rechts te laveren op het strand in de hoop een goed 'pad' te vinden maar het is allemaal vergeefs.

dit dus 😓

en oja, een booreiland 

Dus het valt best tegen om te lopen, al mag ik niet vergeten te melden dat ik ook steeds een trots gevoel heb dat ik dit toch maar allemaal meemaak, en dat ook deze zware dagen een mooi verhaal opleveren.  

Ik bereik het laatste duin en dan is het nog ongeveer 1,5 km naar het water, en dat vergeet ik niet snel. Omdat het zand hier nóg losser is, ga ik nog langzamer. Ik tel steeds 100 stappen terwijl ik voor me in het zand kijk, en kijk dan op of de zee al dichterbij is gekomen, een paar keer is dat nauwelijks het geval..

Maar ook aan deze beproeving komt een eind en als ik het water bereik gooi ik dankbaar alles wat ik heb op het strand en dobber heerlijk een half uurtje in de golven. Daar knap ik lichamelijk en mentaal echt van op.

Dan de terugweg, ook die heb ik iets te rooskleurig ingeschat. Het leek namelijk dat bij het 'Baken van Ameland', een monument in de duinen dat ik nog steeds niet heb opgezocht, een pad begon in de goede richting. Maar als ik daar aangekomen ben blijkt het alleen vanaf het strand te bereiken te zijn. Het is op zich wel een mooi ding maar ik ben ietwat niet in de stemming op dat moment.

deze

Ik zie op de kaart dat ik eerst een gasstation van de NAM voorbij moet maar dat daar wel een pad is. Dit is de laatste vergissing van de dag weet ik nu. Want ik loop langs het hek van het complex maar ik moet door het onkruid ploeteren en van een pad is eigenlijk geen sprake. Aan het einde van het terrein klim ik het duin weer op en wat tref ik daar aan? Het feitelijk pad inderdaad, parallel aan het hek 😔.

Kortom, dit (goede) pad is de eerste paar kilometer een kronkelig zandpad maar op den duur gaat het over in een fietspad. Gelukkig blijven me de dazen bespaard vandaag. Halverwege de bewoonde wereld steek ik de dijk over en het zandpad is vanaf hier een betonnen fietspad met een mooi uitzicht over het eiland:

Nu is mijn enige stress nog dat mijn water vrijwel op is, en net zoals woensdag reken ik ongeveer uit hoeveel ik mag drinken per hoeveel kilometer. Het is niet zo dat ik uitdroog, maar ik heb op het laatst wel erge dorst. Het pad en ik zien er in twee richtingen als volgt uit op dat moment:

hoe ver nog?

Uiteindelijk bereik ik een asfaltweg met een ANWB paddenstoel die zegt dat het nog zo'n 4 kilometer is naar Buren. Dat red ik wel.

Als Buren in zicht komt passeer ik een forellenkwekerij. Op zich kan dat, maar het ging mij even om het bordje 'Terras aan het water' wat daar buiten hangt! Dus ik stop direct, drink 1,5 liter water en bestel wat te eten, Fanta, ranja en nog meer water. Ik ben gered.

De plaatselijke forel smaakt me prima en goed gevuld vervolg ik mijn weg voor de laatste 4 km naar de boot.

Daar aangekomen ben ik erg blij dat het erop zit, ik heb pijnlijke voeten en het duurt even voordat ik ontspannen kan zitten.

De sneldienst brengt me naar Holwerd, en daarna brengen een bus en 3 treinen me weer naar huis.

Ik kijk terug op 3 bijzonder zware waddenetappes. Meer dan 100 kilometers. Maar nu ik hier zit te typen vind ik het prachtig. Het is nu echt sport, namelijk enorm afzien om je doel te bereiken in plaats van een wandelingetje in het park. Wat blijft het toch een gaaf avontuur.

Ok, over 2 weken gaan Marieke en ik terug naar Ameland, feitelijk alleen voor de overtocht naar Schiermonnikoog die ik geboekt heb, maar we hebben ook nog tijd om even van Ameland te genieten (zonder wandeling!) en misschien de eerste kilometers van het laatste eiland af te vinken.

Tot nu toe: