52. Strandpaviljoen de Marlijn (Schiermonnikoog) - Lauwersoog

 Tekst volgt

Relive filmpje van deze etappe

De laatste waddenkilometers alweer, wederom een trots moment!

Na een prachtige roadtrip in Canada kan ik weer op pad voor mijn mooie tocht om het land, en het is inderdaad alweer de laatste etappe op de eilanden.

Ik ben vrijdag redelijk vroeg op pad gegaan. Ik heb een overnachting op Schiermonnikoog geboekt en het retourtje (als voetganger) op de veerboot is altijd geldig. Dus geen zorgen over uitvallende treinen en aansluitingen. 

Op de boot heb ik een leuk gesprek met een kerel die even een rondje eiland gaat fietsen omdat hij toch in de buurt was. Ze hebben zijn (zwijgende) zoon een trouwpak aangemeten in Dokkum dus een retourtje eiland leek een logisch vervolg. Helemaal mee eens..

Als ik me in het gezellige hotel geïnstalleerd heb wil ik nog wat nuttigen in het mooie dorp (wat in principe bestaat uit precies één straat met erg mooie nostalgische huisjes). Als ik naar buiten stap staat er een mevrouw met koffers en fietsaccu's te worstelen en ik help haar om een koffertje te dragen naar een appartement om de hoek waar haar man (die slecht ter been is) staat te wachten. Ogenblikkelijk raken we in een prettig gesprek, dat gaat toch werkelijk altijd vanzelf merk ik. Het echtpaar (uit Borculo) heeft ook het Pieterpad gelopen maar is gedwongen geswitcht naar de fiets nadat meneer van het dak viel en daarvan nog steeds herstellende is. Als ik vertel dat ik voor de wadden heb gekozen omdat mijn hoofd het niet toestond om de (afgesloten) afsluitdijk over te slaan doen ze een bekentenis: ze hebben rond Reuver een stukje Pieterpad overgeslagen vanwege noodweer en dat knaagt nog steeds aan hun geweten. Ze vertellen dit eigenlijk nooit als het over het Pieterpad gaat. Mijn verhaal opent deuren en ik raad ze aan om een weekendje Limburg te boeken en dat laatste stukje toch te doen om met zichzelf in het reine te komen. 😊

Dan de wandeling van dit weekend. Bij het eerste licht start ik, het is in totaal meer dan 30 km en ik heb daarna nog heel wat reisuren terug naar huis.

De eerste 3 km zijn naar het startpunt van de vorige keer, en ik sta even te kijken dat de grote poort op het strand waar ik toen gestopt ben er niet meer is, vanwege het seizoen natuurlijk. Hmm, nu moet ik gokken waar die precies was dus misschien mis ik een paar meter 😌. 

Ik start opgewekt en loop naar de vloedlijn, het is een paar minuten na zonsopkomst en dat is te zien aan mijn schaduw:

even goed kijken vanwege de prutscamera van mijn telefoon

Mooie start van de dag

Het is onduidelijk wat ik voor weer krijg vandaag. Het kan een beetje gaan miezeren zegt de voorspelling maar ik zie dreigende wolken achter mij die erger dan dat doen vermoeden. Laat maar komen.

Na 2 kilometer lopen, en na alle Waddeneilanden te hebben afgespeurd, krijg ik dan eindelijk een zeehond van dichtbij te zien. Het beestje ligt te chillen in de ochtendzon, als het mij ziet wil het (gelukkig) meteen naar zee wat wil zeggen dat het dier fit is en niet gewond of zo. Wel denk ik dat het verdwaald is omdat het jong en alleen is. Het zij zo. Ik maak een klein sprintje om tussen het mooie beest en de golven te geraken en ik kan een filmpje maken, ik geloof dat dat wel mag. Ik voer nu even een foto in, maar ook het filmpje van 20 seconden voor de liefhebber:

schatje..

Erg leuk, maar al snel daarna wordt het allemaal iets minder. De bui achter mij wordt steeds dreigender en ik geloof niet meer dat het bij motregen blijft. Ik trek alvast mijn regenjas aan, en even daarna gaat het inderdaad loos en ik krijg een enorme hagelbui met felle windstoten over me heen. Ik blijf met mijn rug naar de wind gekeerd maar de hagel doet pijn op mijn rug. Ik heb geen keuze.

Dan schrik ik op van een bliksem en de donder die daar veel te snel op volgt. Dat betekent dat het onweer binnen een kilometer is en dus gevaarlijk. Het is zelfs een beetje angstig en ik weet even niet wat ik moet doen. Ik ben vanzelfsprekend het hoogste punt op het brede strand, misschien moet ik in het zand gaan zitten in de stromende regen/hagel met mijn voeten uit elkaar, of was dat een fabel? 

Er volgt nog een felle bliksem met bijbehorende klap, maar dan is de kern van de bui voorbij en klaart het snel weer op. Eind goed al goed. Wel stop ik even om mijn sokken uit te wringen..

Naar het einde van Schiermonnikoog toe verandert het strand in een soort heuveltjes met waterstroompjes en stukken met helmgras. Dit is niet echt een wandelroute en ik moet goed zoeken naar een route zonder nog nattere voeten te krijgen.

Het is deze keer niet zo ver naar de oostpunt dus ik zigzag een beetje en spring hier en daar over een snelstromend geultje. 

Redelijk plotseling zie ik de Waddenzee aan mijn rechterkant en het blijkt dat het einde van het eiland echt een klein rond puntje is. Op maps zou ik nog 3 kilometer verder moeten kunnen en dus zou mijn etappe 6 km langer zijn, maar vanwege de vloed is dit zover als het gaat vandaag. Ik ga zitten en geniet een kwartiertje van mijn lunch en van het uitzicht over zee, naar het vasteland en de wolken:

Dan de terugweg, wederom een heel avontuur.

Nergens in folders over Schiermonnikoog staat dat je hier aan het oostelijke puntje eiland ook kan wandelen, en nu weet ik waarom. Wel is er een pad zichtbaar op maps dat ik eigenlijk gekozen had als terugweg. Het heet 'reddingsweg'  en na even door de duinen gedwaald te hebben zie ik het paadje, hoera.

Maar mijn vreugde is van korte duur. Het pad is niet meer dan een jeepspoor (waarschijnlijk dus louter om reddingsoperaties uit te voeren, vandaar de naam) en omdat het natte seizoen is begonnen staat het spoor vol water. Sterker nog, dit hele gebied is een soort moeras met maar weinig droge stukjes. Mocht ik ooit een opvolger krijgen zal ik die adviseren alleen het strand heen en weer te lopen.

Ik probeer zo goed en zo kwaad mogelijk droge voeten te houden en af en toe moet ik een stukje terug om over een geultje te kunnen springen. Maar uiteindelijk stap ik in het gras in enkeldiep water en dan besluit ik dat het niet zal lukken om droge voeten te houden. Ik rol mijn broekspijpen op en stap vanaf nu gewoon door het water heen. Dat is redelijk koud maar het is te doen, en eigenlijk is het ook wel grappig. Ik zou ook terug naar het strand kunnen maar ik besluit dat ik toch dit spoor blijf volgen. Het gaat vanzelf over in een normaal pad is mijn inzicht..

Een paar keer moet ik tot halverwege mijn kuiten door het water waden, en het is schrikken als ik plotseling tot mijn knieën in het water sta, maar daar blijft het gelukkig bij.

Er lopen hier veel hazen die wegrennen als ik in de buurt kom, en ik schrik een paar keer van fazanten en andere vogels die net voor me opvliegen. Ook staat het hier vol met de oranje besjes van de vuurdoorn:

Uiteindelijk zie ik fietsen staan en ik waad door het laatste stukje moeras om daarbij, en dus weer in de droge bewoonde wereld te komen. Vanaf daar volgt een lang pad langs de duinen terug naar ongeveer mijn beginpunt, vanwaar ik een mooi uitzicht heb over het natuurgebied van het eiland en naar de twee vuurtorens in de verte.

Vanaf daar bestaat heel het eiland uit fietspaden, ik loop de voordeligste route route naar de boot door het mooie landschap.

Als ik in het haventje arriveer kan ik vrijwel direct de veerboot op, een meevallertje al vind ik het allemaal prima. Grappig dat ik geen kaartje hoef te hebben. De redenering is dat als je van het eiland wil, je er ook ooit heen bent gegaan! Ik heb vandaag 25 km route gelopen plus 3 kilometer naar mijn startpunt, dus een prima afstand.

Op de boot verheug ik me op het moment dat ik droge sokken aan kan trekken die ik inderdaad mee heb genomen! Oja, regenbui, de sokken en al het andere in mijn rugzak zijn volledig doorweekt. Klein lesje geleerd.

Als ik arriveer in Lauwersoog stop ik met het opnemen van de route. Vanaf nu moet ik alle kilometers terug naar huis lopend afleggen, of zou er nog ergens een pontje zijn onderweg? Het zal blijken.

Lauwersoog is exact het begin van Groningen zie ik als ik mijn route terugkijk, de 7de provincie inmiddels.

Al het openbaar vervoer richting huis sluit redelijk op elkaar aan en om half 7 ben ik weer terug in Cuijk.

Achteraf ben ik blij dat de afsluitdijk voor voetgangers afgesloten is, ik vind het fantastisch dat ik nu alle Waddeneilanden heb aangedaan en ook een beetje dat ik zover ik weet de enige ben die het wandelrondje om het land inclusief Wadden doet! Hupsakee.

Totale route inclusief vandaag: