54. Noordpolderzijl - Delfzijl

 

Relive filmpje van deze etappe

Het is me een paar keer eerder overkomen, maar ook deze keer heb ik echt té ver gelopen. Daardoor is het geen top 5 etappe geworden maar heb ik wel gemerkt dat ik redelijk weet wat ik nog aankan als mijn lijf het eigenlijk welletjes vindt.

Ik ben donderdagmiddag al naar Groningen vertrokken om niet pas heel laat te arriveren. Dan heb ik een trein of twee speling en kan ik nog rustig ergens eten. De treinen sluiten perfect op elkaar aan en in iets meer dan 3 uur ben ik op het stationnetje van Warffum. Ik wandel door het mooie dorpje naar mijn B&B ('de twee Paardjes') waar ik ontvangen word door een zeer vriendelijke mevrouw.

Ik vraag of er buiten de friettent die ik heb gezien nog een eetgelegenheid is en ze wijst me op de enige andere mogelijkheid, de  ChinIndRest aan de overkant van de straat. Dit met de toevoeging dat het een erg goede Chinees is. Dat advies heb ik ter harte genomen en dus ik ben lekker gaan chinezen, en terwijl ik in het restaurant zat was en bleef ik de enige gast, grappig. Maar het eten was inderdaad prima en ik ben op tijd terug in de B&B voor een goede nachtrust, ik heb nu eenmaal een lange dag voor de boeg.

Omdat ik vroeg op pad wil heeft de mevrouw al een mand met uitgebreid ontbijt en lekkernijen klaargezet en ik geneer me een beetje als ik meer dan de helft achter moet laten omdat ik zo vroeg op de dag nog niet zo'n honger heb.

Dan op pad. Het is nog donker als ik vertrek, het eerste licht gloort in het oosten en in de verte zie ik de rode knipperlichten op de windmolens van het Eemsgebied, hemelsbreed ongeveer 20 kilometer verder. Het is 6 kilometer lopen naar het beginpunt dus na bijna een uur ben ik weer bij het gemaal van Noordpolderzijl en start ik mijn 54ste stukje route!

De eerste 15 kilometer volg ik weer de enorme zeedijk. Ook vandaag word ik gadegeslagen door honderden schapen. Als de zon net over de dijk piept vang ik er eentje in een foto zodat het beest een mooi aura krijgt:

Halleluja!

Ongeveer halverwege stopt het horizontale strookje asfalt en ik loop een stuk over de top van de dijk. Het is dan al best warm en aldus loop ik tegenwoordig op 28 oktober in een korte broek en een bloesje, niet te geloven voor deze tijd van het jaar. Achteraf blijkt het inderdaad de warmste 28 oktober ooit te zijn zoals het al het hele jaar de warmste datum enzovoort is. Tegenwoordig voelt de zoveelste veel te warme dag niet meer zo goed.

In de verte komt het industriegebied steeds dichterbij, best een mooi gezicht al staat de zon een beetje in de weg om de tientallen windmolens mooi op de foto te krijgen.

Uiteindelijk loop ik ook nog een paar kilometer op het weggetje aan de binnenkant van de dijk. Op dat moment loop ik nog lekker en het zonnetje schijnt. Het stuk is kaarsrecht en de schaapjes poseren braaf als ik een foto wil maken.

wie bent u?

Vlak voor het industriegebied staat een man met een fiets met een riek in de dijk te steken. Ik groet hem en als hij me even later fietsend inhaalt vraagt hij wat mij hier brengt en waar ik naar op weg ben. Ik noem mijn eindpunt Delfzijl en (natuurlijk) de reden dat ik hier ben en hij vraagt me van alles over mijn tocht, leuk! Zelf was hij wormen aan het zoeken (dit plekje was het beste was hem verteld) om met zijn zoon te gaan zeevissen op de pier van de Eemshaven en hij zegt dat hij me straks dan misschien nog ziet. Dat zal niet lukken want zo ver in de haven kom ik niet, maar het was een leuk gesprekje. En dat komt nooit ongelegen 😊

Dan begint het industriegebied

en dat blijkt achteraf niet helemaal goed te gaan. Het lijkt hier allemaal redelijk nieuw aangelegd en ook nu weet Google Maps helaas niet precies welke wegen en paden er wel of niet zijn. Ik volg de dijk om de haven heen tot een kruising. Op deze kruising zou ik rechtsaf moeten maar hier loopt de nieuwe spoorlijn naar Eemshaven en er is geen overweg te bekennen. Ik zie in de verte een bruggetje over het spoor dus ik besluit daar dan maar heen te lopen om aan de andere kant van het spoor weer terug naar de betreffende kruising te lopen, want ik kan op de kaart ook niet zien waar ik eerder het spoor zou kunnen oversteken. Maar als ik het bruggetje nader slaat de schrik me om het hart, het lijkt dat het er slechts is om een leiding of zo het spoor te laten oversteken, er staan hekken en ik zie vanaf waar ik ben geen pad. Pas als ik er bijna ben zie ik dat er toch traptreden zijn, een flinke opluchting want anders had ik tot het station moeten lopen en aan de andere kant dezelfde route weer terug, een omweg van zo'n 6 kilometer. 

deze dus

Maar mijn onzekerheid is nog lang niet weg. Er staan veel borden met 'eigen weg' of 'doodlopende weg' verkeersborden waar Maps een normaal toegankelijke weg verwacht en dat brengt nogal wat twijfelmomenten. Het lange stuk aan de westkant van de haven lijkt een normale doorgaande route maar door nóg een 'doodlopend' bord durf ik het niet aan. Want als het werkelijk doodloopt is zou het een veel te grote omweg betekenen, en dus volg ik het fietspad langs de drukke N33 waar verder niets te zien is.

niet veel moois althans

Wel moet gezegd dat in tegenstelling tot wat mijn boekje beweert dit een redelijk 'mooi' industriegebied is. Alle wegen zijn keurig aangelegd, de bermen zijn kort gemaaid en er ligt nergens rotzooi, dat was op andere industriegebieden wel anders. Er staat zelfs een prachtig standbeeld van een paard met hoefsmid, gemaakt van honderden aan elkaar gelaste hoefijzers:

knap!

Later lees ik ook dat het ontwikkelen van dit gebied rond de eeuwwisseling (toen mijn voorgangers hier liepen) op een totale mislukking leek uit te lopen. Nu besteden ze veel aandacht aan het fatsoenlijk inrichten van het gebied (beetje jammer zelfs 😅).

Na dit lange stuk moet ik weer linksaf richting de Eems maar het blijft onduidelijk of dit goed blijft gaan. Er is alleen maar bedrijfsverkeer en er zijn hier geen fiets- of wandelpaden. Ik loop de enorme RWE-centrale voorbij, een hypermoderne kolencentrale waar veel over te doen is geweest. Ik lees later dat deze erg 'schoon' is voor een kolencentrale maar ik begrijp de controverse. Het ding is erg imposant:

Uiteindelijk sla ik rechtsaf en op dat moment denk ik er niet over na, maar dit is een bijzonder punt! Want na Vaals richting zee, Cadzand richting noord en Den Helder richting oost is dit de laatste 'afslag', naar beneden en dus richting thuis! 

Maar op dat moment realiseer ik me dat niet, want op dit stukje loop ik bij de Engie Centrale tegen een hek aan. Het is zeer onduidelijk of ik verder mag want er is wel een smalle doorgang met een wildrooster maar het lijkt een fabrieksterrein. De moed zakt me even in de schoenen want ik vrees dat ik minstens 8 kilometer zal moeten omlopen. Op de dijk staat een man met een spotting scoop vogels te kijken, dus ik klim de dijk op en vraag hem of hij misschien weet hoe ik de centrale kan passeren. "Jazeker, je kan hier door dat poortje en dan helemaal naar Delfzijl als je wilt" zegt hij. Ik slaak een zucht van de enorme opluchting die ik op dat moment voel.

Op dat moment verdwijnt mijn stress over de route als sneeuw voor de zon maar hij wordt ogenblikkelijk ingeruild voor een andere, ik voel me namelijk plotseling enorm vermoeid, ik denk dat ik daar eerder gewoon geen tijd voor had. Ik heb dan ongeveer 35 km afgelegd en ik ben er nog lang niet dus ik moet even flink mijn reserves aanspreken. Maar eerst ga ik 20 minuten op de dijk zitten en ik eet met tegenzin een paar broodjes en een paar stukken fruit. Ik ben echt niet fit meer.

Eigenlijk zijn deze laatste 13/14 kilometer juist waar ik van houd: een lange dijk met flauwe bochten en het eindpunt al in zicht. Maar nu schiet het niet meer op, want mijn benen doen zeer en ik geniet niet meer van het lopen. Het enige lichtpuntje is dat ik mezelf en mijn lijf inmiddels zo goed ken dat ik weet dat ik het sowieso ga halen ook al worden het zware kilometers. Dat houd me op de been en ik sjok langzaam naar Delfzijl. Ik kijk nog een keer achterom naar het Eemshavengebied waar ik met gemengde gevoelens aan terug zal denken.

Ergens langs de dijk staat nog een geweldig mooie vogelkast voor uilen of andere roofvogels, de details zijn fantastisch maar deze komt niet op mijn 'nog te maken' lijstje, want die is vol voorlopig!

zo moet het..

De laatste 3 kilometer kijk ik veel te vaak op mijn schermpje hoe ver het nog is, en de meters tikken erg langzaam weg. Er staan hier veel bankjes (we zijn dicht bij een stad) en ik stop telkens even om te gaan zitten, al is het maar een paar tellen. 

Uiteindelijk bereik ik dan toch Delfzijl maar het leed is nog niet geleden. Ik kijk waar het station is en loop de kortste weg daarnaartoe. Denk ik althans. Want als ik er voor mijn gevoel moet zijn blijk ik aan de achterkant van het station te staan, en er is geen doorgang hier. Dus moet ik weer 500 m terug naar waar ik vandaan kom om het spoor over te steken, en weer terug naar de goede kant van het station, de laatste zware kilometer.

Op dat moment heb ik 41 kilometer route, 6 km naar het beginpunt en 2 km vanwege deze laatste omweg gelopen. Vrijwel 50 km dus, veel te veel voor vandaag in ieder geval. Ik ben blij dat ik dit gedeelte van Groningen achter me laat want achteraf heb ik vandaag meer kilometers 'weggeduwd' dan echt genoten, vanaf de Eemshaven tenminste.

Maar ook hier leer ik weer van, in dit geval dat ik de volgende etappes lekker relaxt 20 km of zo ga wandelen, met tijd genoeg en zonder stress over de route!

             Totale route inclusief vandaag: