60. Coevorden - Kloosterhaar

Relive filmpje van deze etappe

Een mooie grijsblauwe dag vandaag. De twee kleuren keurig verdeeld over de lengte van deze 60ste etappe. 

Hoewel ik dichterbij huis kom worden de reistijden nog niet veel korter. Ik hoef niet meer zo ver maar moet wel wat vaker overstappen voor volgende treinen of bussen. 

Deze donderdag heb ik een vrije dag genomen en reis vroeg in de ochtend (06:08 in de trein) in iets meer dan 3 uur naar Coevorden. Vanwege de ijzel rijden niet alle treinen, maar ik verlies nauwelijks tijd. Na aankomst loop (en glibber) ik het stukje door de stad naar mijn startpunt en daar ga ik weer! 

Het is vooralsnog erg mistig en de temperatuur is rond het vriespunt, maar het is wederom windstil en dat sfeertje mag ik graag. 

Het eerste stuk wandel ik min of meer door de industrie van Coevorden, maar wel langs het kanaal en er is weinig bedrijvigheid, dus stoort het me niet. Het kanaal, het spoor waar ik zojuist nog overheen kwam en een windmolen leveren samen een mooi plaatje op:

Ik zie dat er van alles uit de lucht waait en op dat moment lijken het stukken plastic of zo, maar als er een stukje vlak naast me neerkomt zie ik wat het is, het zijn plakjes ijs! En de logica is snel gevonden: deze dunne plakjes zijn ijzel die losgekomen zijn van de windmolens. Ik zie ze nu overal waaien. Het lijkt me niet gevaarlijk maar ik kan me voorstellen dat als de ijzel dikker op de wieken zit het oppassen is hier.

Ik weet dat ik ongeveer hier Drenthe verlaat en ik kijk op mijn telefoon om het precieze punt te bepalen voor een foto, maar dat had niet gehoeven want er staan keurige borden die aangeven dat hier de 9de provincie van mijn tocht begint.

Overijssel it is!

Wat verder steek ik het kanaal over en moet een klein omweggetje maken naar de volgende brug. Het komt me hier bekend voor en dat kan maar 1 ding betekenen want ik ben hier maar één keer eerder geweest: het Pieterpad!

Ik dacht dat de Pieterpadetappe en mijn route elkaar niet zouden overlappen maar dat is dus wel een paar honderd meter het geval, en ik haal even de mooie herinneringen aan die tocht op, een jaar of vier geleden alweer.

Het is nog steeds erg mistig maar het levert mooie plaatjes op, bijvoorbeeld op dit kruispunt van de Vecht en het Coevorderkanaal:

Ansichtkaart van de dag

Wat verder een mooi stuk over een weggetje met eiken. Het is nu net boven nul dus het ijs smelt van de bomen en dikke druppels vallen om me heen op straat en op mijn muts.

De route gaat Duitsland weer in, de grensovergang ter plaatse bevestigt dit:

Ausweis bitte?

De volgende 6 km gaan over smalle Duitse weggetjes door landbouwgebied met hier en daar een boerderij. Ik moet hier bekennen dat ik over het algemeen redelijk bang van loslopende honden ben (in buitengebieden) maar tijdens dit hele avontuur heb ik daar nauwelijks last van gehad. Ze zitten vrijwel altijd achter een hek, of hun baasje is in de buurt, of ik zie het stroomdraadje dat ze een schok(je?) geeft als ze daar te dichtbij komen met het apparaatje dat om hun hals hangt. 

Maar vandaag lopen er wel verschillende los. En bij een van de boerderijen staat een flink grote hond op straat en begint direct te blaffen als hij me ziet. Een paar jaar geleden zou ik absoluut niet verder gedurfd hebben maar nu kan ik in ieder geval blijven denken en raak niet in paniek. Er is geen hek dus het beest loopt waarschijnlijk altijd los. En blijkbaar denkt de boer dus dat er niets kan/gaat gebeuren. Ook speelt mee dat ik nergens naartoe kan, mijn enige optie is om het beest te passeren. Dus verzamel ik mijn moed, stop mijn handen in mijn zakken (ooit geleerd) en loop 'gewoon' verder. Het beest blaft steeds harder en gromt ook. Het komt steeds naar me toe en rent dan weer een paar meter terug. Ik houd het dier goed in de gaten maar stap stevig door. De hond blijft nog lang blaffen maar doet uiteindelijk niets, en ik ben opgelucht (en trots) dat ik dit gedurfd heb. Gedurende de dag lopen er wel 5 of 6 los, maar alleen van deze was ik bang. 

Hier ergens in de buurt

Als ik de grens naar Nederland weer oversteek is er een mooi slingerend paadje naar verspreid staande groepjes huizen. En net zoals een paar etappes geleden is de mist van het ene op het andere moment verdwenen en wordt de wereld plotseling veel groter.

Ik houd even pauze op een bankje en eet mijn broodjes en de gebruikelijke lekkere dingen uit mijn rugzak. Het zonnetje schijnt nu en ik knoop voor het eerst dit jaar mijn jas om mijn middel en loop verder in alleen een (thermo)shirt. Het is precies net te doen met het zonnetje en ik kan de jas natuurlijk meteen weer aantrekken als ik het koud zou krijgen. 

Na een prachtig stuk pad in de zon gaat de weg weer richting grens.

Deze

Ik volg een aantal kilometer een breed zandpad dat precies op de grens ligt. Er staan weer mooie oude grenspalen en het pad is voor het eerst sinds Limburg een beetje glooiend, ook is het uitzicht over het Overijsselse platteland erg mooi.

Als de grens een scherpe hoek maakt verlaat ik het pad en wandel richting Kloosterhaar. Hier is het niet speciaal erg mooi, en de wegen zijn wat breder en drukker, maar het is natuurlijk prima, en mijn route houdt nu eenmaal geen rekening met de behoefte (qua uitzicht) van zijn gebruiker.😌

Als ik er bijna ben mag ik nog een vierkant blokje om (zie routekaartje) omdat dit weggetje dichterbij de grens is. Want tja, die regels hé..

Zo eindig ik deze etappe na 34 kilometer in het dorp Kloosterhaar waar ik nog nooit van gehoord heb. Na een half uur wachten komt de bus richting station Hardenberg waarna 4 verschillende treinen mij weer naar Cuijk brengen. Ik ben wederom 13 uren onderweg geweest, en nog steeds met plezier!

Totale route inclusief vandaag